Dienstgeheim

- We praten hier vanavond over de bereidw... Kees!
- Ja, ik wil een punt maken.
- Doe het kort, Kees.
- Het is een punt waarover al meerdere keren diverse militairen problemen...
- Hou het kort, zei ik al, Kees.
- Dat is goed, admiraal.
- Generaal.
- Generaal, sorry.
- Hou het verder kort, Kees. Ja?
- Daar zal ik mijn uiterste best voor doen, maar de kwestie is ingew...
- Geen enkele kwestie is ingewikkeld in deze wereld, Kees. Maar ga door. Treed voort, zoals mijn Belgische buren misschien zouden zeggen, nietwaar!
- Jawel, generaal, misschien. Maar! Bent u het er niet mee eens! Dat! Misschien het óvergrote deel van onze troepen!
- Daar geloof ik niks van, Kees. Het overgrote deel van onze troepen wil vechten. Toch? Want je wilt toch, als je een Nederlandse jongen bent, vechten voor een Nederlandse zaak?
- Dan kom ik even bij u, generaal, als dat mag.
- Dat mag.
- Kwunsgahhjjerjjopjuufpra.
- Dat is inderdaad serieus, Kees. We SCHORSEN deze vergadering!

Punt van zorg

Jawel, jawel, jawel, het Handboek Soldaat, zomaar in de kast!
- Het Handboek voor de Soldaat, blijkt.
- Is dienstgeheim tog?
- Dat dacht ik ook, maar dat moet de versie van mijn vader geweest zijn. Reuze spannend. "Papa, wat gebeurt er nou als je het ons laat lezen?" "Niets." "Ja maar, waarom staat er dan boven elke bladzijde DIENSTGEHEIM?" "Ja, nou, éigenlijk mag dit niet natuurlijk." Gelukkig maar!
- Maar boordevol informatie, want je gaat me toch niet vertellen dat er niet in staat hoe je met je FAL een vliegtuig neerhaalt, en hoe je jezelf vrouwen met slechte bedoelingen van het lijf houdt.
- Alles staat erin, that's what's so fuckin' cool about it. Hm, register, register. Dat staat er dan weer net niet in, geen register. Ha, maar wel dat vliegtuigen neerhalen, op de laatste bladzijden!
- Dat interesseert me toevallig minder, ik noemde het meer als uiterste.
- Wat je nu wilt zien zijn die plaatjes van VROUWEN.
- Ik weet niet of dit helpt, maar ze leken erg op die illustratie in de Opperlandse Taal en Letterkunde, bij die anagrammenreeks, je weet wel. Eh... Berenhoekje. Herenboekje. Boerenhekje. H... Maar dan zonder beren, heren en boeren. Het zal trouwens wel de bedoeling zijn geweest dat die plaatjes op die uit het Handboek Soldaat leken, niet andersom.
- Ja. Nee. Verdomme, het lijkt wel of... Of vrouwen tegen de tijd dat wij in dienst kwamen helemaal geen gevaar meer waren voor de tucht en de discipline!
- Het handboek valt op door de realistische toonzetting. Maar nu weet ik weer waarom we het Handboek (voor de) Soldaat erbij pakten. Discipline!
- Die ene gouden regel, die we thuis en op het werk zo graag citeren.
- "Idealiter gaat discipline na verloop van tijd over in zelfdiscipline." Of woorden van die strekking. In ieder geval mooi, duidelijk geformuleerd.
- Maar dan toch weer niet zo mooi en duidelijk dat je het precies onthouden hebt.
- Discipline. Niet in de inleiding, al staat daar wel iets over het belang van discipline.
- En hier, onder 'Beginselen van de krijgstucht'?
- Ook niet. Maar ik bedenk opeens... Was daar niet een apart boekje voor? Het Reglement voor de Krijgstucht of zo? Of een versie voor dummies daarvan? Zou 't daar niet in staan?
- Als het niet in het Handboek Soldaat staat, hoeft het van mij niet. Ik wil niet zeggen dat mijn wereld in elkaar stort, maar dit is schokkend. Ik boek thuis en op 't werk af en toe een succesje als ik zeg "... want, zoals het Handboek Soldaat terecht opmerkt, idealiter gaat discipline na verloop van tijd over in zelfdiscipline". Dat kan dus nu niet meer. Of ik moet willens en wetens een loopje met de waarheid nemen.
- Iedereen zal het zo van je aannemen.
- Fout citeren is prima, maar je moet er wel zelf in geloven.

Een echte man van zaken

Wat wij. Nu moeten doen. Dat is ten eerste, en let u op.
Want dit is uw handvest! Dus dit wordt uw állereerste punt van zorg! A! Of laat ik zeggen B! Of C! Uw allereerste zorg is de balans binnen dit bedrijf, heren. Laat dat duidelijk zijn. Balans balans balans, het draait nergens anders om. En ik bedoel niet alleen balans, maar ook balans.
Dat is al duidelijk genoeg, maar voor wie het nog niet weet: er heerst geen evenwicht op de werkvloer. Die structuur is er nog niet. Die structuur moet we zien te bereiken. Evenwicht, daar draait het om!
Hoe doen we dat? Dat moet duidelijk zijn: laat ik eerst eens uitleggen. Wat ik met dat evenwicht bedoel. Daarmee bedoel ik ten eerste. A: gelijke gezagskringen. Juist! Gelijke gezagskringen moeten we hebben. Hoe krijg je die?
Niet door interventie, dat zult u ook wel begrijpen. Nee, die krijg je door interfluentie! Dat begrip is bekend geworden door het boek ‘Interfluentiality’ van professor doctor G.K.L. Craemer. De grote economische denker!
Dus! Want u dácht misschien, wij zijn de geldinjectie van meneer Roel Pieper vorige maand misgelopen. Die zíjn we ook misgelopen, jammer, meneer Pieper zag het misschien niet helemaal zitten in ons initiatief. Wij zullen hem eens iets laten zien!
Ten tweede. De objectiveringsreserve. Hoe kunnen we die ophogen? Door hem op te hogen, dat lijkt me duidelijk. Ook weer een kwestie van evenwicht op de werkvloer, lijkt me. Van samenwerking tussen de diverse departementen.
Als er. Nu departementen zijn. Die. Hiertegen bezwaar maken. Laat die departementen dan opstaan. Nu.
Dat is duidelijk.
Nu de divisies van ons bedrijf. Ook daar: het spijt me, geen balans. Die moet er komen, anders gaan we, sorry dat ik het zeg, naar de haaien. Dan vallen er ontslagen, sorry! Dan kan het niet meer, dan is het hetzelfde als met Philips met zijn lampjes.
Maar het áller. Het áller. Het állerbelangrijkste wat hier moet gebeuren. Dat is, behalve die balans, de sámenwerking tussen al die divisies en al die departementen! Denkt u ook eens aan uw kinderen!

Landelijk uitgroeien

U wilt vast weten wat een echte man van zaken over de crisis denkt! Ik kan er dit over zeggen. In Duitsland en Amerika heeft men het bijltje erbij neergegooid. Dat lijkt vervelend voor ons, want wij hebben een paar grote klanten in die landen. Maar het is juist niet vervelend, want het zijn toevallig ook klanten waar we voor de crisis altijd veel tijd aan kwijt waren. En omdat ons bedrijf net als alle bedrijven tegenwoordig zo is ingericht is dat iedereen altijd te weinig tijd heeft, en vaste klanten altijd voor gaan, bleef de acquisitie vaak achter.

Die pikken we nu op. Want het opvallende is dat Nederlandse bedrijven zich niets van de crisis aantrekken. Die werken, zoals Ben adviseerde, gewoon door. Het aantal bezoekers aan onze website en het aantal offerteaanvragen is stabiel en passend bij de tijd van het jaar. Nu we wat tijd overhebben, kunnen we die offerteaanvragen snel en degelijk opvolgen. Wij breiden onze klantenkring sneller uit dan ooit tevoren. Dit is een effect dat ik nog niet in enig achtergrondartikel beschreven heb gezien, maar dat ik met cijfers zou kunnen aantonen, als ik dat van mijn vrouw mocht.

Ook neem ik waar dat mensen nog steeds bereid zijn geld uit te geven aan dingen die toch moeilijk tot de eerste of zelfs maar tweede levensbehoeften kunnen worden gerekend. Over de trends in tatoeages kan ik mededelen dat je naam in Japanse karakters nu echt helemaal uit is. Chinees lijkt over zijn hoogtepunt heen, maar gaat nog steeds sterk. Absoluut heet daarentegen is Hebreeuws. Arabisch blijft marginaal.

En de crisis zal de rest doen

Wij zitten in het noodwerk, Jan en ik. Een tweemans-
bedrijfje, nog. Wij beheersen uw nood, zal ik maar zeggen. Uw ongemak, in al zijn vormen. ‘Bij ongemak: bel Uit De Prak!’ is onze leus.
Als er bijvoorbeeld met die regen van vorige week een stuk riolering overloopt, dan kan men ons bellen. Dan komen wij en dan fiksen wij dat. En natuurlijk doen we dat snel, razendsnel, u kunt op ons rekenen. Onze snelheid, voor Uw veiligheid. We hebben vorige week bijvoorbeeld een oudere man naar het ziekenhuis gebracht met onze ambulance-auto. Razendsnel, tegen een correct prijsje. Uiteraard vooraf te betalen, want wij zijn geen ziekenfonds. Wij zijn een privébedrijfje, dat nog moet groeien.
We zijn nu nog locaal bezig, maar we denken al nationaal. De Hema van het noodwerk, zoiets. Dat moet het worden, en dat kan het worden bij een grote crisis. We hadden van de week nog een geintje bij de weduwe Van Dijk, die had met d’r elleboog een hele pan met vet aangetikt. Pan over de vloer, grote bende. Zij had Uit De Prak gebeld, dus wij komen en wij ruimen de boel op, tegen een correct prijsje. Mevrouw Van Dijk ook even geholpen, want ze had ook vet over haar rechterbeen gekregen, dus brandwonden. Zalfje gegeven. Verband.
Dus zo doen wij dat! Maar wij kunnen niet wachten totdat die kredietcrisis doorzet, want dan kunnen wij landelijk uitgroeien. Een crisis, dat is voor het noodwerk een zegen. Dan kunnen Jan en ik in de directie gaan zitten van Nederland Uit De Prak. Dus wij zouden zeggen: regering, houd je koest, laat het vrije ondernemerschap het voortouw nemen!

‘Piano’ tikken waar ‘pyjama’ bedoeld is

Als ik laat doorwerk (wat ik nogal eens doe, maar daar gaat verandering in komen: onlangs nam ik een technische en taalkundige back-up aan die niet helemaal toevallig een in correct Engels schrijvende blogger is, en de crisis zal de rest doen), willen mijn gedachten wel eens minder geordend zijn. Of ik dan vertaal, redigeer of een zakelijk mailtje schrijf: er verschijnen opeens piano’s in mijn typwerk.

Spellingcheckers pikken zulke piano’s er niet uit natuurlijk. Maar dat geeft niet, het blijven freak incidents, en meestal heb ik nog de tegenwoordigheid van geest om te beseffen dat ik niet meer lekker draai. Ook d’s en dt’s, niet herkend door de spellchecker (misschien wel door de grammaticachecker, maar die keurt zoveel van mij af dat ik hem zelden gebruik), zijn meestal geen probleem.

Homoniemen ziet de spellchecker uiteraard ook niet, maar ik kan me niet echt voorstellen dat mensen daar fouten mee maken. Een mooie leek de noch/nog-verwisseling in de grafstenenklassieker

Ik zal de halmen niet meer zien
nog binden ooit de volle schoven
maar doe mij in de oogst geloven
waarvoor ik dien

Ik denk alleen niet dat de broer van Pim Fortuyn, die de spellchecker de schuld gaf, het verschil niet begreep. Wel dat hij het gedicht niet begreep.

Het “nog” in Nog is Polen niet verloren, de merkwaardige titel van het Poolse volkslied dat we in die mooie tijden van Lech (al hadden we dan een voorkeur voor Vac, maar het was een embarrassment of riches) zo vaak mochten horen, is toevallig weer geen typ-, noch een begripsfout. Het origineel luidt immers: Jeszcze Polska nie zginęła. En dat typ je niet zonder spieken over!

Wie denkt dat het niet uitmaakt

Het vorige stukje van Wouter volgde op het
eervorige van mijn hand. Wouters stukje heette Gibson omdat ik die naam had gebruikt.
Ik ben zetter geweest en ik had ‘Gibson’ getypt, waar het ‘Gibbons’ moest zijn. Orlando Gibbons was de favoriete componist van Glenn Gould, hij is ook één van mijn favorieten.
Hoe kan een mens zo’n fout maken, het stuk nog eens nalezen, en nog niet zien dat er een fout in staat? Mijn antwoord is: daar zijn de geleerden het nog niet over eens. Het is dezelfde soort fout als ‘piano’ tikken waar ‘pyjama’ bedoeld is, zoals ik eens gedaan heb (maar dan expres: ik wilde de corrector testen. Corrector zag het en gebruikte blij zijn rode potlood).
Ik heb natuurlijk, toen Wouter verscheen met zijn stukje ‘Gibson’ en ik mijn eigen stukje nog eens nalas, gekeken in de lijst van Engelse componisten of er niet een meneer Gibson in voorkwam. Die kwam er niet in voor. Vervolgens stuurde ik een mail naar Wouter waarin ik vroeg hoe de vork in de steel zat. Het was a) mijn eigen domme fout geweest, of b) een slimmigheidje van Wouter: die had Gibbons in Gibson veranderd, en vervolgens zijn stukje geschreven. ‘Een ereplaatsje in het Museum van Letterkundige Vergrijpen!’ schreef ik.
Wie denkt dat het niet uitmaakt, heeft in zekere zin gelijk. Het heeft een informatief stukje over de Gibson-gitaren opgeleverd (met het leuke misunderestimates) en u weet nu ook meteen hoe Wouter en ik op dit blog te werk gaan.

Gibson

Wie denkt dat het niet uitmaakt op welke elektrische gitaar je speelt, zolang de hals maar recht is en de snaren niet dood bij wijze van spreken, want een snaar die je op de zoveelste fret indrukt en op een bepaalde plaats aanslaat trilt altijd hetzelfde en de versterking geschiedt immers elektrisch - die misunderestimates de gitaarbouwers.

Zo is er bijvoorbeeld de sustain - de duur dat dat een snaar doorklinkt. Die verschilt met de bouw en het soort hout dat voor hals en body is gebruikt. Ook de klankkleur schijnt nog door dat soort factoren beïnvloed te worden. Van groter belang voor de klankkleur zijn echter de pickups. Verschillende types elektrische gitaar klinken anders door de manier waarop ze de geluidstrillingen omzetten in elektrische signalen, en ook door de plaats waar ze zijn aangebracht. Hierin onderscheiden zich de twee belangrijkste merken, Gibson (meestal twee Humbuckers), en Fender (twee of drie single coils). Wie gitaristen interessant vindt, kan eindeloos wegdromen bij de lijsten van Gibson- en Fender-bespelers - die laatste onderverdeeld in Stratocaster- en Telecaster-afficionado's. Honden- en kattenbezitters, zeg maar, al vind ik het moeilijk te zeggen wie de honden- en wie de kattenbezitters zijn.

Maar helemaal onbegrijpelijk is het idee ook weer niet dat het niets uitmaakt of je op een instrument van 100 euro of een van 10.000 euro (of op een extravagante Flying V - "Why anyone would want a V-shaped guitar is a question that only V-shaped guitar owners can answer" - of juist een minimalistisch model) speelt. Zo'n gitaar wordt inderdaad elektrisch versterkt, en een groot deel van het geluid dat je te horen krijgt is te danken aan de versterking, en aan de effecten die je krijgt door je versterkers vreemd af te stellen of extra elektronica tussen te voegen. Overmatig gebruik van distortion (correcte Nederlands-Engelse uitspraak "distursjen") laat een waaihouten Chinese imitatie klinken als een Gibson Les Paul Studio - mits je daar even veel distortion op gebruikt natuurlijk.