Topconditie

- Meneer Bertels, u bent nu een maand de nieuwe bondscoach. Hoe bevalt het werken met de jongens?
- Moment. Maalderink, denk om je defensie! Dóórdekken, jongen, anders gaat het... Juist, goed gedaan, Maalderink. Hoe bevalt het me? Het bevalt me uitstekend. Ik heb nu de hele selectie voor de internationale wedstrijden bij elkaar, u ziet ze hier allemaal bezig. Stuk voor stuk zijn het getalenteerde jongens, het is een plezier, wat zeg ik, het is een voorrecht met ze te werken.
- Ik las in de krant dat u streeft naar Olympische nominatie, u gaat voor Londen 2012?
- Ja, daar ga ik me voor inzetten. Trouwens, de hele KNTB gaat daarvoor. O, Van der Zee, Van der Zee, Van der Zee... Dat was een klein foutje, is het niet? Goed gespeeld, Rombouts. Kijk, Londen ligt in Engeland en Engeland is in zekere zin de bakermat van onze sport, dus we hebben goede hoop.
- Ik las ook dat u zich vooral richt op de conditie van de spelers.
- Ja, met de techniek en het inzicht is niets mis. Dat kunnen die jongens allemaal, ook internationaal scoren we goed. In Zweden zijn wij Hollanders vorige week nog tweede geworden, dus ga maar na. In Zweden. Lang toernooi. Voor sommigen duurde het te lang, dat zag ik duidelijk. En daar gaan we dus iets aan doen.
- Wat?
- Moment. Heukelmans, je hebt ook een middenveld, gebruik dat dan ook! Wat was uw vraag ook alweer?
- Hoe gaat u werken aan de conditie van uw jongens?
- O ja. Wel, u ziet dat ze allemaal iets op hun nek en schouders hebben. Dat is lood, een kleine dertig kilo lood. Daar trainen we mee. Dag in dag uit, in deze sportzaal, hier in Heiloo. Even in koor, jongens. Heil lood!! Heil lood!! Heil lood!! Speel maar weer door, jongens.
- Grote saamhorigheid ook.
- Grote saamhorigheid ja. Dat moet ook, hè, want we zijn hier niet voor niets bezig. Het Parelmoer-project, zo noemen we het. Parelmoer, zo heet de sporthal.
- Wat zou u tot slot willen zeggen tegen de jongeren. De kinderen. Die later dus ook onder Bertels internationale successen kunnen behalen.
- Ik zou ze willen aanmoedigen door te zeggen: de knikkers komen later wel, het moet je vooral gaan om het spel.

Het is schadelijk geweest

Vorig jaar meteen na de vakantie ging het opeens mis: longontsteking. Dit jaar, nog tijdens de vakantie, ontstoken kaak, en een kleine twee weken na thuiskomst een dito blaas en prostaat. Dat verklaart de radiostilte op dit experimentele prachtblog, maar daar gaat het me nu niet om.

De dokter vindt het maar vreemd, want vroeger zagen we elkaar nooit. "Geen vegetariër toch?" "Wel vegetariër." "Hm, op zich prima, maar ik wil wel vitamine B12 en ijzer laten nakijken."

Potverdorie, je had ons bijna aan het wankelen gebracht Wouter, altijd fysiek en geestelijk in topconditie, elke nacht om 1 uur naar bed en 's morgens om 7 uur fris weer op, en maar bedrijf opbouwen, helpen met de kinderen, boodschappen doen, koken, en dan nog tijd om je voor het Verzameld Werk van Karel van het Reve in te zetten. Je wist er zelfs nog blogstukjes uit te persen. Maarrr... we hadden dus toch gelijk: wie geen vlees eet, wordt ziek! Want vlees eten, daar zijn we nu eenmaal op gebouwd. De mens is een carnivoor!

Tegen iedereen die zich zo verkneukelt: (a) de dokter zei niet: ga elke dag dode dieren eten, anders gaat u zelf lelijk dood. Dat zei hij niet. Hij zei - hij zei wat ik hierboven citeerde. Als ik tekorten blijk te hebben, zal ik die met de nodige vitaminepreparaten gaan aanvullen, want de wetenschap staat voor niets. En (b). O ja, (b). Natuurmensen. Ga alstublieft een paar goede speren snijden en scharrel voortaan uw kostje bij elkaar in het Amsterdamse bos of de Kennemer duinen, OK?

Twee makkers in het bestuur

Het is schadelijk geweest voor het voortbestaan van de zwarte grutto, trouwens voor het hele voortbestaan van het complete vogelbestand. Ik doe daar ook niet geheimzinnig over: die twee hebben onze stichting bijna om zeep geholpen. Voor onze steunfunctie zijn ze fataal geweest.
Ik wil herinneren aan de twijfelgevallen in de Hartstichting.
Waar komt de ruzie op neer. Hierop. Even goed opletten, dames en heren, anders ontgaan u de details.
Op 13 januari 2006 word ik gebeld door de heer G. van der Beld (één van de twee). Twee dagen later word ik gebeld door de heer K. Darfour (de ander). Hun telefoongesprekken gaan over ongeveer hetzelfde: hoe kunnen we dit of dat regelen voor zus of zo vogels. Uilen. Aalscholvers. Meeuwen.
Wij dus zeer geïnteresseerd, dat kunt u zich wel indenken. Van der Beld was een groot ondernemer in afvalzaken, en Darfour deed iets bij de NOS. Producer is hij, of iets dergelijks.
Op 23 juni 2007 krijg ik een telefoontje van mijn secretaresse (mejuffrouw Geneessen) dat de beide heren voor het gebouw staan, en binnen willen. Ik kijk snel even na of er gevaar dreigt, en ik zeg: laat ze maar komen, Sonja.
Dat had ik misschien niet zo snel moeten beslissen, daar heeft u gelijk in.
Maar toen begon het! Ze wilden onze stichting compleet overnemen! Al onze kantoren! Ze wilden alles!!!
Dat is godzijdank niet helemaal gelukt, dames en heren, ze hebben twee zetels in ons bestuur verworven - maar het is nog steeds onze slogan: grutto hoop voor de toekomst!

Je moet gewoon

Omdat we in Nederland alleen nog maar googelen, volgen we het meeslepende gevecht om Yahoo niet echt. Maar er is weer een ontwikkeling!

Carl Icahn, die gedeeltelijk schijnt te worden gemotiveerd door zijn afkeer van mensen die met een zilveren lepeltje in hun mond geboren zijn ("I want to pour vinegar in their martinis"), gebruikte om zijn zin door te drijven het middel van de proxy fight, want zijn 5% van de aandelen zijn niet genoeg om beslissingen forceren op de aandeelhoudersvergadering. Maar kleinere aandeelhouders waren woedend over de koers van het bestuur van Yahoo, dat hooghartig een overnamebod van Microsoft afwees. Icahn was bezig die aandeelhouders over te halen om hem op de eerstkomende vergadering uit hun naam te laten te stemmen - hem proxy te laten zijn. Dan zou hij zichzelf en zijn geestverwanten het bestuur laten overnemen en als eerste daad het bedrijf alsnog aan Microsoft verkopen. Of het hem gelukt zou zijn, zullen we niet weten, want de Yahoo'ers hebben nu een deal met hem gemaakt: Icahn stopt met zijn pogingen meer stemmen te bemachtigen, en mag in ruil daarvoor met twee makkers in het bestuur plaatsnemen.

Nu rijst de de vraag: heeft Yahoo Icahn daarmee onschadelijk gemaakt? De commentatoren die ik vandaag op de BBC hoorde, wisten stellig van niet. Want, legden ze eenstemmig uit, Icahn was op Princeton schaakkampioen. Hij heeft het vermogen acht zetten vooruit te denken waar anderen hoogstens tot drie komen. Je vraagt je inderdaad af: wat doet hij nou in een bestuur waarin hij geen meerderheid heeft - behalve dan proberen om Yahoo alsnog in haar geheel of in stukken te verkopen.

Intussen zijn de kijkers nog altijd versuft: waarom pakten die Yahoo-bestuurders niet allemaal hun winst? Gewoon, stoppen, erkennen dat Google groter is gegroeid, aandeelhouders blij, en persoonlijk nog een paar miljard meepakken, want dat Microsoft-aanbod was echt heel erg goed. En wat je allemaal niet met een paar miljard kunt doen. Maar dat geld zegt ze blijkbaar niets meer. Uit trots, uit gewoonte, met het optimisme van schakers die altijd konden winnen, blijven ze gewoon doorspelen.

Puur commercieel

Ik kijk nog steeds met graagte naar die oude advertenties: Surprise your friends! Learn to play the piano in three days! Je weet dat het onzin is (ik heb zelf vijf of zes jaar pianoles gehad), maar het ging erom in die advertentie dat je een piano kocht. Er stond ook een piano bij getekend, niet gefotografeerd.
Toen ik een jaar of 25 was, was ik van mijn beroep zetter in een drukkerij. Klanten van die drukkerij waren reclamebureaus en ik wist ongeveer wat die tekstschrijvers daar verdienden. Die jongens verdienden veel. En wat deden ze daar dan voor? Eigenlijk niets. Ze verzonnen een regeltje tekst voor in een advertentie.
Ik weet nog dat ik heb overwogen eens een reclamebureau binnen te stappen en mezelf als tekstschrijver voor te stellen. Ik beheerste dat vak wel, dacht ik. Ik las ook vakblaadjes zoals Adformatie, of hoe die blaadjes toen ook heetten.
Achteraf ben ik blij dat ik het nooit gedaan heb, want het is ruïneus voor je teksten. Je gaat met opzet ORIGINELE zinnetjes maken, de hele tijd door. Er is er maar één figuur geweest (Elsschot) die aan dat gevaar is ontsnapt.
Mjin bijdragen zijn beperkt gebleven tot tekstadviezen aan Jacob Hooy BV, een kruidenfabriekje te Limmen. Ik zei: dat moet je voortaan simpel doen. Je moet gewoon zeggen: Rozenolie, lekker! of Hibiscusthee, lekker! Ze hebben mijn adviezen in de wind geslagen.

DNA-portret

- Word jij boos als je leest dat er zoiets bestaat als een DNA-portret?
- Ja.
- Voor de duidelijkheid: ze maken een soort streepjescode met behulp van genetic fingerprinting-technieken. Ze zien niet of je ziektes onder de leden hebt of zo. Ze weten even weinig van je als wanneer ze je vingerafdruk zouden nemen. Ze vernietigen trouwens het monster dat je ze gestuurd hebt.
- Maar dat interesseert me ook niet. Sterker nog, als ik voor 308 EUR...
- Wat een vreemd bedrag?
- Dagkoers. De psychologische prijs is 489 dollar, maar ze waren zo dom om op die site een converteerder te zetten, waar niet een leuke psychologiseringscorrectie in zit - terwijl dat zeer eenvoudig zou zijn. Maar geen enkele webwinkel doet dat. Ongelooflijk, niet? Maar als ik dus voor 308 EUR een medisch overzicht kreeg, zodat ik m'n eetgewoonten of m'n verzekering kon aanpassen, dan zou ik dat niet zo'n slechte deal vinden.
- Dat het puur commercieel is, dat zit je dwars.
- Welnee. Onze hele welvaart hebben we te danken aan het feit dat we elkaar voortdurend dingen verkopen die we niet écht nodig hebben. Zolang je het maar eerlijk doet natuurlijk.
- Ah, dus je vindt dat ze het niet eerlijk doen?
- Dat jouw DNA-portret, los van de zelf gekozen kleurtjes, en vooropgesteld dat hun technieken goed werken, hetzelfde zal zijn als dat je van tweelingbroer, dat zeggen ze er niet bij. Ieder mens is uniek, roepen ze maar. Als een soort geloofsverklaring. Maar dat is nog maar een heel klein leugentje vergeleken bij die ongelooflijk brutale suggestie dat zo'n portret iets over jou zegt. Terwijl het net zo weinig over jou zegt als je vingerafdruk of je irisscan. Die jongens weten beter, maar ze spelen in op alle slecht verwerkte populaire ideeën over DNA. Is iets met erfelijkheid! Is uniek! Kun je van alles uit aflezen! Zitten er foutjes in, dan krijg je kanker!
- En daar word je echt boos over.
- Echt heel erg boos. En dat terwijl je me over alle onrecht in de wereld bijna niet boos kunt krijgen.

Goed kiezen

U bent?
Gerard Wolters.
Waarvoor bent u gearresteerd?
Dat moet u me maar vertellen. Waarvoor zit ik hier?
Vragen stel ik.
Ja maar.
Geen geleuter, meneer Wolterink.
Wolters.
Meneer Wolters. En u weet dus niets. Begrijp ik dat goed?
Ja.
Dan zal ik het DNA-portret even laten zien. Gezien?
Ja.
Dat is duidelijk, niet? Meneer Wolters?
Eventueel ja.
Mijn volgende vraag. Waar was u op de avond van de 19de dezer?
Toen was ik thuis.
Nee, meneer Wolters, ik moet de feiten hebben.
Ik was thuis!
En thuis is waar?
Emmeringstraat 34.
Dat adres kennen we, ja. Daar was u niet, op die avond. Dus waar was u.
Ik heb nog even in een kroeg gezeten.
Oh ja, pilsje pilsje. Welke kroeg, meneer Wolters.
Het Hoekje. Vlakbij.
Daar bent u niet geweest op die avond. Hebben we al nagetrokken. Waar was u.
Ik ben nog even met een paar vrienden verderop gegaan.
Welke vrienden?
Bertus van der Wal en Kees Schoonebeek.
Bertus van der Wal, zegt u. Mooi portret. U gaat wel met het mooiste volk ter wereld om, is het niet?
Is toch niets mis mee?
O nee hoor! Niets mis mee. Waar bent u naar toe gegaan, met z’n drieën?
Nou, Bertus en Kees stapten al vrij snel uit de auto.
O. En toen kreeg u die auto?
Ja.
Groot cadeau. FW-65-LS. Ouwe Mercedes.
Ja.
Witte Mercedes, is het niet?
Ja.
En met die Mercedes koos u uiteindelijk dat weggetje. Dat zandpaadje.
Nee!
Jawel. We hebben bewijzen. Bandsporen.

Van tropisch hardhout

- Ik wens je veel personeel toe. Dat is een...
- ... oude Joodse verwensing.
- Je kende hem.
- Had jij hem zelf ontdekt bij het Torah-lezen of zo? Hier, met aanhalingstekens erbij, dus alle mogelijke varianten ("u" in plaats van "je", zonder "toe") niet meegeteld: 247 hits and counting. Eerlijk is eerlijk, sommigen zeggen dat het Chinees is, maar de meesten houden het op Joods, Jiddisch, Hebreeuws...
- Dus je denkt dat het niet waar is?
- Dat weet ik niet! Maar die toevoeging dat het Joods is, of Chinees, of Amsterdams, terwijl je helemaal geen studie hebt gemaakt van de herkomst. Je neemt die toevoeging net zo onnadenkend over als de zegswijze zelf! Die trouwens inderdaad niet zo waar is.
- Oh nee? Maar jij had toch best slechte ervaringen met personeel?
- Nou ja, maar toen was ik ook wel een slechtere ondernemer. Je moet je personeel goed kiezen.
- Dat kunnen velen dus blijkbaar niet.
- Misschien niet. Waar het om gaat is: je moet een keiharde kapitalist zijn. Het belang van het bedrijf staat voorop.
- Dus de kneuzen laat je barsten?
- Eh... ja. Dat was een fout die ik vroeger maakte. Sociaal zijn, mensen een kans geven. Gehandicapten inhuren. Oude mensen. Autisten. Popmuzikanten. Excentriekelingen. In een groot bedrijf is er misschien voor iedereen een prachtige niche, maar in een klein bedrijf heb je echt een team nodig.
- Dat doe je dus niet meer, sociaal zijn.
- Nee. En wat ik ook niet meer doe, is op mijn goede gevoel afgaan.
- Example!
- Er was bijvoorbeeld een sollicitante met een perfect cv. Maar ze was ook erg sexy.
- Ik word ook ondernemer! Ken je die van die drie secretaresses...
- Kandidates voor de functie van secretaresse, ja. Ja hoor.
- Maar je nam haar dus niet aan begrijp ik? Of heb ik iets gemist? Als ik de meiden bij jou op kantoor zie denk ik hartstikke leuk natuurlijk, begrijp me goed, maar...
- Ik nam haar niet aan. Want ik moet in controle blijven.
- Distsiplin. Goed hoor. En vertelde je haar eerlijk hoe het zat.
- Nee, gewoon standaardantwoord, groot aantal geschikte kandidaten en zo.
- Maar als het nou gewoon de waarheid is, ik kan me er wel wat bij voorstellen, het is niet in het belang van het bedrijf dat de baas...
- O ja. Dat je die botterikken van de Commissie Gelijke Behandeling moet uitleggen dat het bedrijf te gronde gaat als de baas de hele dag met een erectie rondloopt.
- Botteriken. Monniken. Kieviten.
- Ja.
- Die van die drie secretaresses, het gaat er om hoe je die vertelt.
- Dat houden we graag tegoed.

Iets behoorlijk belangrijks

U kent mijn naam van Houtmij. Hoogeboom. Alle hout dat u in huis heeft, is door onze handen gegaan. Eerst kerven wij de houtdelen in onze tailladeurs (de kerf, in de wandeling), daarna glitsen wij ze. Dan komt het kragen en tenslotte worden de houtdelen gedompeerd. Maar ik zal niet te technisch worden. In onze advertentiecampagne (Eerlijk hout wordt gekerfd!) is alles heel duidelijk uitgelegd.
Het is een druk bestaan, dat wilt u wel van me aannemen. Want niet alleen moet al het hout netjes binnenkomen, bewerkt worden en netjes de deur weer uitgaan, je zit ook met het personeel. U dacht misschien, dat is simpel werk, dus daar heb je simpele mensen bij nodig. Dat gaat misschien op voor de kragers, de glitsers en de dompeurs. Maar de kervers, dat is een ander verhaal. Gelooft u me. Een kerver moet een echte houtman zijn. Hij moet diep in het hout zitten, anders lukt het kerven eenvoudig niet.
Je kunt in de kerf mensen tegen elkaar horen roepen: ‘Deur 6 een kiertje open doen! Half milimetertje meer! Juist! En vastzetten in klamp 23 voor het palissander!’ Dat zijn kervers.
Er bestaat geen opleiding voor, geen cursus Hoe word ik kerver, dat moeten we zelf doen. Ik loop dus de kragerij of de glitserij binnen, en ik vraag de voorman: wie is je lastigste man? Want kervers zijn lastige precisiemensen. Die voorman geeft me een lastig persoon, en die lastige persoon wordt heel langzaam omgevormd tot kerver tweede klas. Een paar jaar later kerver eerste klas. En als hij zeer geschikt is, wordt hij tenslotte beka (bovenkerver), maar dan moet hij wel ‘van tropisch hardhout’ zijn, zoals wij hier zeggen.
Ik ben nu bezig met een jongeman uit Assendelft, zeer lastig persoon, echt een kommaneuker en een milimetervreter, dus die is uit het goede hout gesneden. Dat wordt een topkervertje, let op mijn woorden.
Behoorlijk belangrijk is dat je je rust neemt in de zomer. Wat wij doen? Mijn vrouw en mijn twee kinderen en ik nemen de fiets, gaan naar het IJ in Amsterdam en fietsen heel kalmpjes langs de oostelijke oever van het Noordhollands Kanaal richting
’s Hertogenhelder. Daarna gaan we langs de westelijke oever weer terug.

Den Bosch

Als je vanuit Amsterdam naar Zuid-Frankrijk gaat, kom je langs
's Hertogenbosch. Klein uur rijden, je moet wel iets behoorlijk belangrijks vergeten zijn wil je dan nog keren. Toen ik er eens echt was, verbaasde me dat de mensen met wie ik te maken had met veel passie over FC Den Bosch praatten. Die verbazing is nooit verdwenen. Rationeel kan ik het verklaren: als ik als voormalig Enschedeër voor FC Twente ben, kan een Den Boscher voor FC Den Bosch zijn. Maar emotioneel kan ik het niet aan. Andere provincieclubs dan FC Twente bestaan niet echt. Goed, je hebt achttien clubs nodig om de competitie te spelen. En die clubs moeten toch ergens vandaan komen. Maar ze blijven van bordkarton. Een uitzondering is misschien NAC. Mijn 'slapie' in militaire dienst was er fan van. Die club werd uiteindelijk bijna driedimensionaal, maar het duurde wel even.

Heimwee

Gaat u hier maar even zitten, meneer.
Hier?
Ja, dat is goed. Ik lees hier dat u komt voor, dat woord kan ik niet lezen.
Voor mijn heimwee.
O ja! Wel! Vertelt u er maar eens over.
Dan zal ik u eerst zeggen wat mein Heim is. Ik woon in Egmond aan Zee. Ik zou nog wel ietsje westelijker willen wonen, in Egmond in Zee, maar dat bestaat niet, jammer genoeg. Aan de noordzijde wordt mijn grens gevormd door Schoorl en Koedijk. In het verre oosten door Heerhugowaard en in het zuiden door Uitgeest en Beverwijk. Binnen die grenzen woon ik al mijn hele leven.
En daar komt u niet uit?
Daar ben ik wel eens buiten gekomen. Twintig jaar geleden had ik een hobby. Ik schreef toen voor een paar bevriende schilders en een keramist teksten voor een opening van hun exposities. Die teksten moest ik dan voorlezen in Galerie Zus te Emmen of Galerie Zo te Den Bosch. Dan werd het toch nog gezellig, zo’n opening.
Hoe kwam u dan in Emmen of Den Bosch?
Ik werd opgehaald door die bevriende kunstenaars. Die reden auto. Daar reden we dan, naar verre oorden, terwijl ik honderduit vertelde over wat we onderweg allemaal zagen. U moet mij meenemen als gids als u naar Brazzaville, Minsk of de Balearen gaat.
Hoe ver bent u in uw leven geweest?
Ik ben in Salisbury geweest.
Solsbrie, waar ligt dat?
Dat ligt in Zuid-Engeland.
En wat heeft u daar gedaan?
Daar ben ik naartoe gegaan, 25 of 30 jaar geleden, met de boot en de trein. Toen ik daar aankwam op het station, ben ik meteen weer teruggegaan. Ik heb de kathedraal dus helemaal niet gezien. Daar kwam ik voor. Ik was te depressief.

Zoiets lelijks

Zoiets lelijks als een stenen raket kan evengoed een ademstokkend gevoel van heimwee opwekken. In Moskou woonde ik er om de hoek, in een appartement aan de projezd Kadomtseva. Niet groot, maar in een gebouw van baksteen (kirpitsjny), niet van prefab betegelde betonplaten (panel'ny). In zo'n soort gebouw in dezelfde buurt woonde in een waarschijnlijk maar iets groter appartement de raketbouwer Sergej Koroljov, vader van het Russische ruimteprogramma, op wiens aanwijzen de stenen raket met zijn honderd meter lange 'sjlejf' met titanium werd bekleed.

Die tienduizenden geleerden die in de Sovjet-tijd in Moskou in zulke appartementen moeten hebben gewoond, zeker één kamer vol boeken gestouwd, eten in een piepkleine keuken, maar als er gasten zijn (die juist ook heel graag in de keuken zouden eten) wordt de tafel in de boekenkamer gedekt en komen er uit het kastje boven de keukendeur wodka, Armeense cognac en portvejn. In de zomer naar een datsja zonder wc maar mét zes are land, of naar een vakantieoord voor soortgenoten, en in de winter buiten in de sneeuw sigaretjes roken, met de buurman die buschauffeur is, geen sociale status heeft maar wel twee keer zoveel verdient.

Stenen tank

Soms ben je het zo grondig oneens met iemand met wie je het overigens bijna altijd eens bent. Zo iemand is Karel van het Reve. Karel schreef een Achterafje in Het Parool van 27 augustus 1988. In dat Achterafje stond dit:

Gebeeldhouwde voorwerpen, daar ben ik erg tegen. Daar word ik zenuwachtig van. Als ik God was, zou ik ze verbieden. In het Amsterdamse Bos staat ergens een gebeeldhouwde kruiwagen. Had daar een gebeeldhouwde boer of een gebeeldhouwd varken gestaan, dan zou ik daar vrede mee hebben gehad. Maar nu erger ik me iedere keer als ik daar langs kom. Een gebeeldhouwd paard: vooruit. Een gebeeldhouwde bloem: o.k. Maar een gebeeldhouwde kruiwagen: nee. Dat kan niet.

(...)

[Maar] tegen een gebeeldhouwd T-Fordje op het graf van de autofabrikant Henry Ford zou ik me met kracht verzetten. Een stenen tank op een oorlogsmonument vind ik ook iets verschrikkelijks.

Want, zegt Karel, je schendt het monopolie van de maker. Ik zou in het geval van die kruiwagen zeggen: de monopolies van de duizenden kruiwagenmakers en kruiwagenontwerpers. Ik vind die stenen T-34 in Praag ook een verschrikkelijk ding, en dat gebeeldhouwde T-Fordje op Henry Fords graf zou ik ook niet graag zien.

Maar als de firma Microsoft of Adler voor de ingang van hun fabrieken een stenen toetsenbord zouden neerzetten, of als de firma Bic een zes meter hoge, stenen ballpoint ergens zou neerzetten, dan zou ik daar niet van opkijken.

Als de gemeente Amsterdam, ter viering van het zoveeljarige homohuwelijk, een groot roze uitroepteken, gevat in glas, wil neerzetten voor het Centraal Station, dan zou ik daar ook niet van opkijken, omdat zoiets lelijks wel toe te vertrouwen is aan enige deelraadambtenaar culturele zaken.

Het enige punt dat telt voor een kijker is: is het een mooi ding, of is het een lelijk ding. Karel vond het lelijke dingen, maar hij vond getekende of geschilderde Bics of toetsenborden weer wel kunnen.

Je moet de wereld ook lezen als een boek, dan heb je nergens last van. Als de NASA nu een stenen raket laat bouwen van een Apollo 11, dan is daar volgens mij niets mis mee. Als de firma Sorbo een stenen schaar op een sokkel wil zetten, dan heb je ook een slecht kunstwerk, maar ik denk, als ik er langskom: zo heeft iedereen wat.