Gibson

Wie denkt dat het niet uitmaakt op welke elektrische gitaar je speelt, zolang de hals maar recht is en de snaren niet dood bij wijze van spreken, want een snaar die je op de zoveelste fret indrukt en op een bepaalde plaats aanslaat trilt altijd hetzelfde en de versterking geschiedt immers elektrisch - die misunderestimates de gitaarbouwers.

Zo is er bijvoorbeeld de sustain - de duur dat dat een snaar doorklinkt. Die verschilt met de bouw en het soort hout dat voor hals en body is gebruikt. Ook de klankkleur schijnt nog door dat soort factoren beïnvloed te worden. Van groter belang voor de klankkleur zijn echter de pickups. Verschillende types elektrische gitaar klinken anders door de manier waarop ze de geluidstrillingen omzetten in elektrische signalen, en ook door de plaats waar ze zijn aangebracht. Hierin onderscheiden zich de twee belangrijkste merken, Gibson (meestal twee Humbuckers), en Fender (twee of drie single coils). Wie gitaristen interessant vindt, kan eindeloos wegdromen bij de lijsten van Gibson- en Fender-bespelers - die laatste onderverdeeld in Stratocaster- en Telecaster-afficionado's. Honden- en kattenbezitters, zeg maar, al vind ik het moeilijk te zeggen wie de honden- en wie de kattenbezitters zijn.

Maar helemaal onbegrijpelijk is het idee ook weer niet dat het niets uitmaakt of je op een instrument van 100 euro of een van 10.000 euro (of op een extravagante Flying V - "Why anyone would want a V-shaped guitar is a question that only V-shaped guitar owners can answer" - of juist een minimalistisch model) speelt. Zo'n gitaar wordt inderdaad elektrisch versterkt, en een groot deel van het geluid dat je te horen krijgt is te danken aan de versterking, en aan de effecten die je krijgt door je versterkers vreemd af te stellen of extra elektronica tussen te voegen. Overmatig gebruik van distortion (correcte Nederlands-Engelse uitspraak "distursjen") laat een waaihouten Chinese imitatie klinken als een Gibson Les Paul Studio - mits je daar even veel distortion op gebruikt natuurlijk.