Zoiets lelijks als een stenen raket kan evengoed een ademstokkend gevoel van heimwee opwekken. In Moskou woonde ik er om de hoek, in een appartement aan de projezd Kadomtseva. Niet groot, maar in een gebouw van baksteen (kirpitsjny), niet van prefab betegelde betonplaten (panel'ny). In zo'n soort gebouw in dezelfde buurt woonde in een waarschijnlijk maar iets groter appartement de raketbouwer Sergej Koroljov, vader van het Russische ruimteprogramma, op wiens aanwijzen de stenen raket met zijn honderd meter lange 'sjlejf' met titanium werd bekleed.
Die tienduizenden geleerden die in de Sovjet-tijd in Moskou in zulke appartementen moeten hebben gewoond, zeker één kamer vol boeken gestouwd, eten in een piepkleine keuken, maar als er gasten zijn (die juist ook heel graag in de keuken zouden eten) wordt de tafel in de boekenkamer gedekt en komen er uit het kastje boven de keukendeur wodka, Armeense cognac en portvejn. In de zomer naar een datsja zonder wc maar mét zes are land, of naar een vakantieoord voor soortgenoten, en in de winter buiten in de sneeuw sigaretjes roken, met de buurman die buschauffeur is, geen sociale status heeft maar wel twee keer zoveel verdient.
11 jaar geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten