Je moet gewoon

Omdat we in Nederland alleen nog maar googelen, volgen we het meeslepende gevecht om Yahoo niet echt. Maar er is weer een ontwikkeling!

Carl Icahn, die gedeeltelijk schijnt te worden gemotiveerd door zijn afkeer van mensen die met een zilveren lepeltje in hun mond geboren zijn ("I want to pour vinegar in their martinis"), gebruikte om zijn zin door te drijven het middel van de proxy fight, want zijn 5% van de aandelen zijn niet genoeg om beslissingen forceren op de aandeelhoudersvergadering. Maar kleinere aandeelhouders waren woedend over de koers van het bestuur van Yahoo, dat hooghartig een overnamebod van Microsoft afwees. Icahn was bezig die aandeelhouders over te halen om hem op de eerstkomende vergadering uit hun naam te laten te stemmen - hem proxy te laten zijn. Dan zou hij zichzelf en zijn geestverwanten het bestuur laten overnemen en als eerste daad het bedrijf alsnog aan Microsoft verkopen. Of het hem gelukt zou zijn, zullen we niet weten, want de Yahoo'ers hebben nu een deal met hem gemaakt: Icahn stopt met zijn pogingen meer stemmen te bemachtigen, en mag in ruil daarvoor met twee makkers in het bestuur plaatsnemen.

Nu rijst de de vraag: heeft Yahoo Icahn daarmee onschadelijk gemaakt? De commentatoren die ik vandaag op de BBC hoorde, wisten stellig van niet. Want, legden ze eenstemmig uit, Icahn was op Princeton schaakkampioen. Hij heeft het vermogen acht zetten vooruit te denken waar anderen hoogstens tot drie komen. Je vraagt je inderdaad af: wat doet hij nou in een bestuur waarin hij geen meerderheid heeft - behalve dan proberen om Yahoo alsnog in haar geheel of in stukken te verkopen.

Intussen zijn de kijkers nog altijd versuft: waarom pakten die Yahoo-bestuurders niet allemaal hun winst? Gewoon, stoppen, erkennen dat Google groter is gegroeid, aandeelhouders blij, en persoonlijk nog een paar miljard meepakken, want dat Microsoft-aanbod was echt heel erg goed. En wat je allemaal niet met een paar miljard kunt doen. Maar dat geld zegt ze blijkbaar niets meer. Uit trots, uit gewoonte, met het optimisme van schakers die altijd konden winnen, blijven ze gewoon doorspelen.