Heimwee

Gaat u hier maar even zitten, meneer.
Hier?
Ja, dat is goed. Ik lees hier dat u komt voor, dat woord kan ik niet lezen.
Voor mijn heimwee.
O ja! Wel! Vertelt u er maar eens over.
Dan zal ik u eerst zeggen wat mein Heim is. Ik woon in Egmond aan Zee. Ik zou nog wel ietsje westelijker willen wonen, in Egmond in Zee, maar dat bestaat niet, jammer genoeg. Aan de noordzijde wordt mijn grens gevormd door Schoorl en Koedijk. In het verre oosten door Heerhugowaard en in het zuiden door Uitgeest en Beverwijk. Binnen die grenzen woon ik al mijn hele leven.
En daar komt u niet uit?
Daar ben ik wel eens buiten gekomen. Twintig jaar geleden had ik een hobby. Ik schreef toen voor een paar bevriende schilders en een keramist teksten voor een opening van hun exposities. Die teksten moest ik dan voorlezen in Galerie Zus te Emmen of Galerie Zo te Den Bosch. Dan werd het toch nog gezellig, zo’n opening.
Hoe kwam u dan in Emmen of Den Bosch?
Ik werd opgehaald door die bevriende kunstenaars. Die reden auto. Daar reden we dan, naar verre oorden, terwijl ik honderduit vertelde over wat we onderweg allemaal zagen. U moet mij meenemen als gids als u naar Brazzaville, Minsk of de Balearen gaat.
Hoe ver bent u in uw leven geweest?
Ik ben in Salisbury geweest.
Solsbrie, waar ligt dat?
Dat ligt in Zuid-Engeland.
En wat heeft u daar gedaan?
Daar ben ik naartoe gegaan, 25 of 30 jaar geleden, met de boot en de trein. Toen ik daar aankwam op het station, ben ik meteen weer teruggegaan. Ik heb de kathedraal dus helemaal niet gezien. Daar kwam ik voor. Ik was te depressief.