Ben heeft daar iets mee

Ik ben een enorm bewonderaar van mensen zoals Wouter, die een beschouwend artikel kunnen schrijven. Ik kan dat niet, ik schrijf frutsels. Als ik al eens ergens een mening over heb (zoals: wat Karel Appel maakte, kan geen kunst worden genoemd), dan zoek ik een manier om die mening in een frutsel kwijt te raken.
U raadt meteen al mijn literaire belangstelling: de korte verhalen van Nabokov, van Tsjechov, van Saki (zijn mooiste zin: ‘Henry Deplis was by birth a native of the Grand Duchy of Luxemburg. On maturer reflection he became a commercial traveller.’) en van P.G. Wodehouse (‘I am going to forgive him the day after tomorrow,’ she said. ‘Not earlier, because we must have discipline.’).
Waar ik iets mee heb, zijn de bonobo’s van Frans de Waal. Lees dit boek maar eens. Waarom snel voorbij de apen lopen in Artis? Ik begrijp daar niets van. De zoölogie der apen is toch even interessant als de zoölogie der spinnen of der olifanten? De chimpansees gedragen zich als kleine mensenkinderen, ja. Ik heb eens een jonge chimp opgetild, die meteen mijn bril pakte en kapotsmeet. Dat was ook in Artis, trouwens. Die bril van mij was een oud exemplaar, aan elkaar geplakt met sellotape.
Wat mij zo aantrekt in die bonobo’s is hun manier om problemen te voorkomen. Bij chimps is daar een manier voor: vechten. Bij bonobo’s is de manier: sex met elkaar hebben. Moeder zegt eenvoudig: geen gelul, jongens, kom maar bij mij, en kijk eens. Het zou me ook niet verbazen wanneer bonobo’s vegetarisch eten. Er schijnt een filmpje te zijn van een vrouwtjesbonobo die een spin van haar vingers laat aflopen.
Daar heb ik iets mee, zoals ik ook iets heb met torren, of met de kattenoognevel.