Ook hield ze er van om sommige gerechten, en dan met name de mockeries van die gerechten zoals ze tot de Engelse huishoudens waren doorgedrongen, met vuilnisbakken te vergelijken. De cassoulet bijvoorbeeld, die je natuurlijk niet moet maken met
a sausage or two heated up with tinned beans, or with all sorts of bits of leftover chicken or goodness knows what thrown into it as if it were a dustbin.En de soep. In haar jeugd, schrijft ze, adviseerde de
gastronomic authority among my contemporaries to take pretty well everything in the larder, including the remains of the salad (if I remember rightly some left-over soused herring was also included), tip it into a pan, add some water, and in due course, he said, some soup would emerge. I very soon learnt, from the results obtained by this method, that the soup-pot cannot be treated like a dustbin.Een goede soep, daarentegen, is een ongekend genot. Wie een goede soep voorgezet krijgt, weet nauwelijks wat hij meemaakt, en wil meer, meer van hetzelfde. Het is dan, zegt David streng, je plicht als gastheer of gastvrouw je gasten eerlijk zeggen wat er nog aan gangen gaat komen.
Dit alles staat op het moment erg ver van mij af. Thuis koken we snel en kindvriendelijk. Als ik er in slaag één keer per jaar met mijn vrouw uit eten te gaan, is dat tevens de enige keer dat we verschillende gangen krijgen. Maar ik klaag niet. Ik had ook in Malawi geboren kunnen zijn. En dan al die andere dingen waarmee ik het goed getroffen heb! Al die sporters bijvoorbeeld die op dit moment géén medailles halen. Die zijn, ik kan het niet anders zien, allemaal opgeofferd om er een paar wél blij te laten zijn. Ik zou niet met ze willen ruilen.
3 opmerkingen:
Elizabeth David weet niet wat ze mist als ze het venkelgroen versmaadt en vervolgens in de vuilnisbak gooit. Het wegwerpen van de knoflookpers kan ik wel billijken. Ondingen zijn het. Een knoflookkaartje is handiger of de methode van de klap met het mes op de knoflookteen. De laatste methode heb ik van Ben geleerd.
In Engeland maakt men van veel gerechten een mockery. Van een curry weten ze ook een vies prutje te maken.
Ik durf niet te zeggen of Elizabeth Davids bij haar rant tegen garnituren ook aan venkelgroen dacht. Misschien niet. Ik heb het nooit geproefd. Ik bedacht pas een paar jaar geleden waarom ik eigenlijk nooit van venkel had gehouden: het is familie van de selderij! Daarmee heb ik het raadsel voor mijzelf afdoende verklaard. Dat selderij oneetbaar is, is voor mij een absoluut gegeven.
Maar wat is een knoflookkaartje? Klinkt belangwekkend. Ik snij knoflook altijd, in flinterdunne reepjes, waar ik erg trots op ben. De kinderen snoepen ervan. Maar het is wel bewerkelijk. Als een knoflookkaartje een bijna even mooi resultaat geeft, is het zeker de moeite waard.
Informatie over knoflookkaartjes kun je vinden als je "garlic card" invoert als zoekterm bij Google.
Ik heb de mijne gekocht bij Duikelman, de kookwinkel die tegenwoordig ook een filiaal in Den Haag heeft. In Amsterdam kun je die winkel vinden in de Ferdinand Bolstraat, maar dat wist je waarschijnlijk al.
(Venkel heeft een licht anijsachtige smaak die weinig aan selderij doet denken)
Een reactie posten